Voice of Cards is een van de titels die we vragen om het te bedenken voordat we erin duiken. Want als je denkt dat we op een simpel spelletje caret zitten, heb je het mis. Want op het commando vinden we Yoko Taro die niemand minder is dan de vader van NieR.
Dit is geen kaartspel.
Voordat we meer over het spel praten, moet je begrijpen wat Voice of Cards is. Want als je een klassiek kaartspel verwacht. Je hebt het mis. We zitten op een Yoko Taro en dus een RPG. HET verschil in, plaatsen om personages op het scherm op het slagveld te hebben, we hebben kaarten. Maar al het andere is turn-based op een klassieke manier. Je moet echter synergie creëren tussen je maps voor het slagveld. Dus geen deck building maar een teambuilding. U zult het dus begrepen hebben. De titel neemt alles van de kaartspellen, maar je speelt het RPG-achtig tafelblad. 
Dus voor de rest zullen we altijd omringd zijn door kaarten, het ontdekkingsbord, de steden,… Alles zal in kaart zijn van waar de titel van het spel. Maar de titel had helemaal 2D kunnen zijn als een ouderwetse Jrpg, het zou niets hebben veranderd. Het nadeel van dit alles is dat de titel grafisch diepte en actie mist. We zitten dus op een vrij vlak spel… Als een kaart. de effecten zijn ook vrij minimalistisch en dus voelt het alsof je altijd hetzelfde doet op een lus. Gelukkig redden het verhaal en de verhaallijnwendingen de totaliteit. We zitten op een heel aangrijpend verhaal. We zijn op het genie van Yoko Taro van begin tot eind. Als het begin klassiek lijkt, realiseren we ons al snel de diepte van de titel en beginnen we elke ontvangst van de kaart te willen ontdekken en te ontdekken welk geheim het verbergt. 
Ten slotte is Voice of Card een UFO, net als Nier. We komen snel in het spel en zoeken naar de perfecte lagen om verder te komen in het avontuur. Zelfs als het begin klassiek lijkt, is het dat niet. Je raakt snel verstrikt in het spel en bent uren bezig met het opzetten van je karaktersynergie.
