We kennen DONTNOD allemaal van de Life Is Strange-serie, een serie die een keerpunt betekende in verhalende games. Maar het is ook het handelsmerk van de studio geworden, het creëren van verhalende avonturenspellen die de speler vervoeren en de acties van de speler te allen tijde beïnvloeden. Zo biedt de studio ons Twin Mirror aan. Een verhalend en interactief spel in de grote reeks drama's. Hier niet episodisch gevormd, maar een nogal riskant ene schot.
Als Sam.
Twin Mirror biedt ons de mogelijkheid om het avontuur van Sam Higgs te volgen, een journalist die terugkeert naar zijn geboortestad vanwege tragische gebeurtenissen. Dezelfde stad waar het wordt afgekeurd omdat het leidde tot de sluiting van de mijn en dus het verlies van werk van sommige inwoners. Tussen dit en liefdesverhalen die slecht aflopen, merk je dat je waakt over je beste maar waar de spanning voelbaar is. Je zult vanaf het begin veel personages tegenkomen die je gedurende het hele avontuur zullen volgen en waar je steeds meer over hen te weten zult komen. Want op dat moment begint een deel van het spel. Je onderzoekt de dood van je vriend. 
Zoals in elk zichzelf respecterend drama. Niets gebeurt zoals je je had voorgesteld en je zult jezelf in je hotelkamer bevinden met een kater en bloed op je kleding. En dit is waar de saar voor de geschiedenis. Want al het andere zou bedorven zijn.
We gaan vooruit en maken keuzes.
Verwacht geen herontwerp van het genre. De studio heeft het minimum gehouden. Je zult moeten praten, veel moeten praten om nieuwe plaatsen te ontdekken, enzovoort, terwijl je de puzzel van gebeurtenissen opnieuw samenstelt. Om de gebeurtenissen te reconstrueren, biedt het spel het mentale paleis. een plek waar je je aanwijzingen kunt koppelen en gebeurtenissen kunt reconstrueren. Een aardige monteur maar die blijft erg basic. De rest van de tijd bespreek en volg je je stappen om verschillende aanwijzingen te ontdekken. 
De titel had daar echter kunnen eindigen en bood ons een avontuur vermengd met verschillende onderzoeken. Maar nee, we vinden ook ons alter ego. Een beetje zoals je tegenpool, degene die je graag had willen zijn. En het volstaat om te zeggen dat we het in eerste instantie best grappig vinden. Maar al snel wordt het invasief of zelfs te aanwezig. 
Zo eindigen we met een held die gekweld wordt door zichzelf en zijn verleden. Twin Mirror zit vol goede ideeën, maar zet ze vaak niet op de juiste plek of dwingt de speler te vaak. Dat is jammer, want het verhaal dat hij vertelt is echt goed opgebouwd en boeiend.
